طى دوران حضور در پاوه، احمد چهار عملیات، از جمله عملیات نجار را جهت باز پس گرفتن ارتفاعات استراتژیك «نوریاب» طراحى و اجرا كرد. در تمامى مراحل این نبردها، همواره احمد نخستین كسى بود كه به قله ارتفاعى كه باید از تصرف ضدانقلاب آزاد مى‏شد، مى‏رسید.
در كلیه تحركات نظامى سپاهیان پاوه، پیشاپیش ستون رزمندگان حركت مى‏كرد. در كوران نبردهاى خط مقدم، حضورى فعال و مستمر داشت و همه جا، وجود پرصلابت و تدبیر گره‏گشاى او حاضر و ناظر رخدادها بود. فى‏المثل، یورش نخستین سپاه پاوه جهت‏آزادسازى روستاى سوق‏الجیشى نجار چندان كه باید، موفق نبود. هر چند ضربات سنگینى به ضدانقلاب وارد شد، اما نیاز به چند رشته ضربات تكمیلى احساس مى‏شد. در خاتمه مرحله اول عملیات آزادسازى نجار، ستون رزمندگان، آماده مراجعت به شهر پاوه شده بود؛ اما نیروها با كمال حیرت دریافتند كه احمد در جمع آنان غایب است:
«... حیران و مضطرب، به هر طرف كه عقل‏مان مى‏رسید، سركشى كردیم. ناگهان ته دره‏اى عمیق، احمد را دیدیم كه در حال پرسه زدن و سر و گوش آب دادن است. نگو دارد آنجا مى‏گردد، ببیند مبادا كسى از بچه‏ها جا مانده باشد... در خاتمه تمام درگیرى‏ها، احمد شخصاً به تك‏تك شیارهایى كه حین درگیرى، نیروهاى ما به آنها چسبیده بودند، سركشى مى‏كرد تا مبادا احدى از بچه‏ها جا بماند و به چنگ گرگ‏هاى ضدانقلاب بیفتد. اول كسى كه همیشه راهى خط اول درگیرى مى‏شد، احمد بود؛ آخرین نفرى هم كه بعد از ختم عملیات راهى عقبه مى‏شد، او بود. تا آخرین لحظه مى‏ماند و وقتى مطمئن مى‏شد قضایا فیصله پیدا كرده، آخرین نفرى بود كه به دنبال ستون بچه‏ها راه مى‏افتاد و مى‏آمد.»
سلوك او با مردم پاوه نیز از این رأفت و لطافت مشفقانه سرشار بود. اهالى شهر، زن و مرد و پیر و جوان، او را به نام «برادر احمد» مى‏شناختند. اصولاً از آنجا كه مردم پاوه دیدگاه مثبتى نسبت به انقلاب اسلامى و اهداف و ارزش‏هاى متعالى مدافعان انقلاب داشتند، طرز برخورد آنان با نیروهاى سپاه، نسبت به سكنه مناطقى كه در معرض بمباران تبلیغات سوء بخش كردى رادیو عراق، رادیوهاى گروهكى و شایعه پراكنى‏هاى عوام فریبانه ضدانقلاب بودند، بسیار متفاوت بود. سلوك مردانه و اسلامى - انقلابى «برادر احمد» با مردم خوب پاوه باعث شد كه اهالى شهر نسبت به او انس و الفت غیرقابل وصفى به دل بگیرند. در روزهایى كه تجزیه‏طلبان، شهر و سپاه پاوه را با خمپاره آماج گلوله‏هاى مرگبار خود قرار داده بودند، این سلوك مهرآمیز و جوانمردانه احمد مجال بروز بیشترى یافت. نیروهاى ضدانقلاب، از یك شگرد كثیف جنگ روانى استفاده مى‏كردند. آنان قبضه‏هاى خمپاره‏انداز خود را در مناطق مسكونى حومه شهر مستقر كرده بودند؛ بدین قصد كه نیروهاى انقلاب را وادار نمایند در جواب آتش آنها، ناخواسته بر سر مردم بى‏گناه آتش بریزند؛ امرى كه در صورت تحقق، بهترین خوراك تبلیغاتى را براى مزدوران تجزیه‏طلب و بوق‏هاى تبلیغاتى حامیان داخلى و خارجى آنان فراهم مى‏كرد. در چنین شرایطى بچه‏هاى سپاه همواره با دستور اكید احمد مواجه مى‏شدند كه اجازه شلیك حتى یك گلوله را به سمت چنین مناطقى نمى‏داد. ممانعت مزبور ریشه در مسائلى فراتر از رعایت قواعد بازى كثیف «جنگ روانى» داشت. حقیقتى كه با تأملى بر خاطره ذیل، به خوبى عشق و علاقه بى‏منتهاى احمد به مردم مظلوم كرد را متجلى مى‏سازد:
«... در مرحله نهایى عملیات آزادسازى روستاى نجار، تك‏تیراندازان و تیربارچى‏هاى ضدانقلاب، از داخل خانه‏هاى روستا به طرف بچه‏هاى ما شلیك مى‏كردند. برادر احمد تأكید صد در صد داشت كه در چنین وضعیتى ما باید با توكل به خدا صبور باشیم. او با همان لحن پرمهابت خودش مى‏گفت: حتى اگر قطع یقین پیدا كنید كه ضدانقلاب دقیقاً در فلان نقطه روستا موضع گرفته، جواب آتش او را ندهید. مردم آنجا، پشتیبان بالقوه ما هستند؛ نه سپر بلاى آن نامردها!».
در بیستم اردیبهشت 1359، سردار قهرمان سنگرهاى غرب غریب، بار دیگر كوله‏بار سفر را بست و رو به راه نهاد. مقصد بعدى مسافر رشید ما، مریوان بود. شهرى كه مأموریت خطیر آزادسازى آن از سوى سرداران شهید على صیادشیرازى و محمد بروجردى به احمد محول شده بود. احمد از وضعیت كلى منطقه مریوان و موقعیت ضدانقلابیون در این شهر تا قبل از آغاز عملیات رزمندگان اسلام مى‏گوید:
«... مریوان تا آن زمان مركز عمده فعالیت ضدانقلابیون مائوئیست كومله و طرفداران شیخ عثمان نقشبندى بود. از طرفى این شیخ به اصطلاح سرحلقه فرقه دراویش نقشبندى بود و شهر مریوان از قدیم حكم خانقاه اعظم نقشبندى‏ها را داشت. سران اینها گروهى سلطنت‏طلب هستند كه معتقدند رژیم پهلوى باید به ایران برگردد. معروف‏ترین سران فرقه نقشبندى كردستان هم شیخ عثمان و پسران او مادح نقشبندى و اَحسَنِ نقشبندى هستند كه قبل از انقلاب در برنامه‏هاى ساواك نقش داشتند. این شیخ و پسران او مردم منطقه را به عناوین مختلف مورد استحمار مذهبى قرار داده و موذیانه آنها را سركیسه مى‏كردند. به حدى كه مردم ناآگاه براى شیخ عثمان نذر مى‏كردند و تا آن حد به او اعتقاد داشتند كه حاضر بودند گوسفند و جان و مال خودشان را در ركاب او بدهند. حالا جالب نحوه سركیسه كردن مردم توسط این شیخ است.
كلاً ماجرا از این قرار بود كه بعضى «كرامات» را اینها از قبل با صحنه‏سازى نمایش مى‏دادند كه مردم ساده‏دل منطقه «اورامانات» تصور كنند كه این شیخ با عالم غیب رابطه دارد و از غیب خبر مى‏دهد. مثلاً اگر بنا بود كسى گوسفندى به خانه او بیاورد، شیخ توسط ایادى‏اى كه در منطقه داشت از قبل در جریان ماوقع قرار مى‏گرفت و بعد، وقتى كه طرف به خانه او مى‏آمد، قبل از اینكه دهان باز كند و بگوید گوسفند آورده‏ام، شیخ با یك اداهایى به او مى‏گفت: چرا این زحمت‏ها را كشیدى و گوسفندى را با این نشانى‏ها آوردى. به این شكل شیخ، مردم را سركیسه مى‏كرد. حالا اگر شما توى خانه شیخ عثمان در سروآباد مریوان بروید، خواهید دید كه خانه او به سه قسمت متفاوت تقسیم شده است. قسمت اول، جا براى زائران! و كشاورزانى است كه به او اعتقاد داشتند و از راه دور مى‏آمدند و براى او هدیه و نذورات مى‏آوردند. این بخش از خانه شیخ جزء جاهاى خیلى سطح پایین و تقریباً سیاه‏چال است كه وقتى مریدان روستایى از راه مى‏رسیدند، آنجا به اصطلاح از آنان پذیرایى مى‏شد.
قسمت دوم این خانه، محلى براى پذیرایى افراد طبقه متوسط بود كه این محل، در خانه اصلى خود شیخ واقع شده و در آنجا هدایایى را كه از شهرها براى او مى‏آوردند دریافت مى‏كرد.
آخرین و شیك‏ترین قسمت خانه مزبور، مخصوص پذیرایى از میهمانان دربارى است. هر بار كه از دربار كسانى مثل هویدا به مریوان مى‏آمدند، میهمان مخصوص خانه شیخ بودند و در آنجا از آنها پذیرایى مى‏شد. كلاً این آدم با دربار مراوده كامل داشت. بعد از پیروزى انقلاب، شیخ را هم كنار زدند و وضعیت او از هر لحاظ به خطر افتاد. حتى اوایل انقلاب مدتى او را بازداشت كردند و قرار بود در دادگاه انقلاب اسلامى محاكمه بشود كه توانست فرار كند و بعد هم شد یار غار كمونیست‏هاى افراطى گروهك كومله و توسط عوامل مسلح خودش كنترل مریوان را هم به دست گرفت. وضعیت مریوان هم به این شكل بود كه كل منطقه در تصرف كومله و افراد شیخ عثمان قرار داشت. از تمام مناطق اورامانات فقط پادگان مریوان بود كه هنوز اشغال نشده بود. البته تمام ارتفاعات پادگان هم دست ضدانقلاب بود كه روزانه ده تا پانزده گلوله توپ به داخل پادگان شلیك مى‏كردند و هر روزِ خدا، آنجا شهید و زخمى داده مى‏شد.»
با توجه به اینكه از بدو غائله كردستان تا به آن زمان، جاده‏هاى منتهى به مریوان، در تصرف عناصر ضدانقلاب بود، احمد به ناگزیر سوار بر یك فروند هلى‏كوپتر توفورتین هوانیروز، راهى مریوان شد. تجزیه‏طلبان، بر مواضع سوق‏الجیشى شهر به گونه‏اى مسلط بودند كه فى‏المثل از ارتفاعات مشرف بر پادگان مریوان قادر بودند افرادى را كه در سطح محوطه پادگان تردد مى‏كردند، شمارش كنند. هم از این روى، به محض فرود هلى‏كوپتر حامل احمد و همراهان او در باند فرود، آنان زیر آتش همه جانبه دشمن قرار گرفتند. بلافاصله پس از فرود، احمد ضمن سازماندهى نیروها، با یورشى سهمگین و برق‏آسا توانست ارتفاعات سوق‏الجیشى پیرامون شهر مریوان را از تصرف ضدانقلاب آزاد نماید.
سرعت عمل احمد در این تهاجم به حدى بود كه یكى از رزمندگان با لحنى اعجاب‏آلود گفته بود:
«... عجیب است! من در كل این عملیات، بیشتر از شش گلوله شلیك نكردم... این دیگر چه جور عملیاتى است؟... شروع نشده تمام شد!».
جالب آنكه رقم كل شهداى نیروهاى انقلاب در عملیات آزادسازى ارتفاعات مشرف بر شهر مریوان، فقط یك نفر بود! شهید بزرگوار «ولى جناب»، كه احمد در وصف او گفت:
«... ولى جناب یكى از بهترین برادران همرزم من و اولین شهید مریوان بود.»
عملیات مزبور از آزادسازى ارتفاعات تا ورود نیروهاى سپاه و ارتش به داخل شهر، 13 روز به طول انجامید. احمد از فتح مریوان این‏گونه روایت مى‏كند:
«... وقتى ما وارد منطقه شدیم، كلاً حدود 14 پاسدار و 60 پیشمرگ مسلمان بودیم. به محض ورود، اولین كار ما تصرف ارتفاعات مشرف بر پادگان بود. به یارى خدا آنجا را از دست ضدانقلاب خارج كردیم. بعد هم بلافاصله آماده شدیم براى ورود به داخل شهر. فرمانده پادگان، سرهنگ ستارى، از ورود ستون نیروهاى ما به داخل شهر جلوگیرى مى‏كرد و نمى‏گذاشت نیروى اعزامى وارد شهر بشود.
به اعتقاد من در آن شرایط این عمل نادرست بود. چرا كه به گروهك‏ها فرصت و امكان مى‏داد تا بى‏دغدغه تمام تأسیسات دولتى در سطح شهر را از بین ببرند. چنان كه همین كار را هم كردند.
تأسیسات ایستگاه رله رادیو - تلویزیون و بیمارستان مریوان را از بین بردند. كلیه ادارات را غارت كردند و چنان جوى در شهر به وجود آوردند كه بخش كثیرى از مردم، شهر را تخلیه كردند. سرانجام بعد از حدود سیزده روز بلاتكلیفى و معطلى، تصمیم گرفتیم ولو به طور خودسرانه هم شده، ستون نیروها را وارد شهر كنیم. با سرهنگ صیاد شیرازى كه فرماندهى عملیات كل منطقه را به عهده داشت هماهنگى به عمل آوردیم و روز سوم خرداد 59 از سه محور نیروها را به طرف شهر حركت دادیم؛ محور دارتى‏ران، محور میانى شهر و محور میدان پادگان. درست همزمان با ورود نیروهاى ما به شهر، بمبى كه ضدانقلابیون از قبل در كوچه‏اى كار گذاشته بودند منفجر شد كه بر اثر آن، دو تن از اطفال معصوم مردم كه در كوچه بازى مى‏كردند، به شهادت رسیدند. این دو كودك بى‏گناه اولین شهداى مردمى فتح مریوان بودند كه پیكرهایشان طى مراسم ویژه‏اى از سوى ارتش و سپاه تشییع شد. تازه بعد از تثبیت نسبى وضع شهر بود كه مردم به مریوان برگشتند. وضع شهر از بد هم بدتر بود. نه فرماندارى بود، نه شهردارى و نه بخشدارى. نه بانكى در كار بود، نه بیمارستانى، نه آبى و نه برقى. به ناچار اداره تمام این دستگاه‏ها به سپاه محول شد و به یارى خدا توانستیم جمهورى اسلامى را در مریوان جا بیندازیم.»
امیر سپهبد شهید على صیاد شیرازى فرمانده ارشد وقت منطقه غرب ارتش از ماجراى فتح مریوان این‏سان روایت كرده است:
«... یاد برادر پاسدارمان حاج احمد متوسلیان به خیر باشد. گروهى از برادران پاسدار را توى پادگان مریوان داشت. همین حضور آنها در پادگان، به شدت بر روحیه‏ها اثر داشت. وقتى نیروهاى ارتشى با نیروهاى سپاه انقلاب نزدیك هم قرار مى‏گرفتند، تحریك مى‏شدند؛ در حس مسؤولیت براى نگهدارى پادگان و جنگ و مبارزه. در صورتى كه ممكن بود اگر تنها باشند، این حالت به مرور كم شود.
روحیه افراد ارتشى داخل پادگان خیلى خوب بود. فرمانده خوبى هم داشتند. سرهنگ ستارى جزو چهل نفرى بود كه قبلاً به آنجا آمده بودند. ما هم تا به مریوان آمدیم، الحاق انجام شد و گفتیم: محاصره شهر را كامل مى‏كنیم؛ سپاه برود شهر را پاكسازى كند و بعد هم خودش مسؤول نگهدارى و امنیت شهر بشود.
این روش‏مان بود؛ هر جا مى‏رسیدیم، سپاه را مسؤول كنترل آن شهر مى‏گذاشتیم.
شب دوم پاكسازى شهر توسط سپاه بود. باید صبح زود به طرف سنندج راه مى‏افتادیم و برمى‏گشتیم. پاكسازى داشت تمام مى‏شد... شهر را به دست برادر متوسلیان سپردیم.باید به سنندج برمى‏گشتیم.»
یكى از نیروهاى شركت‏كننده در عملیات پیروزمند فتح مریوان، با بیانى گرم و تعبیراتى جالب، از فرداى آزادسازى این شهر مى‏گوید:
«... به هر صورت، مریوان آزاد شد و برادر احمد هم شد رییس‏جمهور مریوان! ما هم به ایشان كمك مى‏كردیم. به محض ورود ما به شهر، برادر احمد شروع كرد به تقسیم‏بندى وظایف و دادن مسؤولیت به ما. جداى از مسؤولیت فرماندهى سپاه مریوان، سرپرستى امور اجرایى شهر را هم در غیاب فرماندار شخصاً به عهده گرفت. بعد هم هر قسمت از این وظایف خدمات ادارى شهرى را به عهده یكى از بچه‏ها محول كرد. این در شرایطى بود كه نیروهاى سپاه هیچ تجربه‏اى در اداره امور شهرى و یا ادارات دولتى نداشتند. ولى خب، در آن شرایط بحرانى، چاره دیگرى هم نداشتیم. كاركنان محلى دولت، با شروع درگیرى‏ها از شهر رفته بودند و ادارات هم عملاً مدت‏ها بود كه تعطیل شده بودند. جمع كثیرى از اهالى، ناچار به ترك شهر شده و فقط جمعیت محدودى از مردم فقیر و مستضعف در مریوان مانده بودند كه راهى به جایى نداشتند... به دستور برادر احمد، سرپرستى هر بخش از دستگاه‏هاى تعطیل شده دولتى را یكى از بچه‏هاى سپاه برعهده گرفت. اداره فروشگاه‏هاى دولتى دست بچه‏هاى ما بود. بین مردم، آرد و نخود و لوبیا و سایر مواد خوراكى توزیع مى‏كردیم. یكى از ما مسؤول ایستگاه رله رادیو - تلویزیون مریوان شده بود. شهردار شهر هم ایضاً از بچه‏هاى سپاه مریوان بود. مرا هم به بیمارستان شهر فرستادند و شدم رییس بیمارستان!».
در پى آزادسازى مریوان، احمد پاكسازى محلات و معابر شهر از لوث وجود عناصر ضدانقلاب را در دستور كار نیروهاى سپاه قرار داد. ضدانقلابیون كه هنوز هم مسأله فتح مریوان توسط قواى انقلاب را جدى و قطعیت یافته تلقى نمى‏كردند، فارغ‏البال در معابر عمومى شهر ظاهر مى‏شدند و ضمن پخش اعلامیه‏هاى زهرآگین و شعارنویسى بر در و دیوار محلات، استقرار حاكمیت انقلاب در مریوان را به ریشخند گرفته بودند؛ جسارتى كه در قاموس غیرت توحیدى احمد، غیرقابل تحمل بود. هم از این‏رو، ضمن اتخاذ یك رشته تدابیر ویژه امنیتى، كار حساس شناسایى و دستگیرى عوامل ضدانقلاب در سطح شهر مریوان را آغاز كرد و به عادت معهود، در این اقدام ضربتى نیز، خود پیشگام رزم‏آوران سپاه بود:
«... همان روزهاى اول فتح مریوان، با جلودارى برادر احمد، كارِ شناسایى و دستگیرى افراد ضدانقلاب را شروع كردیم... یك روز سوار بر جیپ، به اتفاق برادر احمد داشتیم از خیابانى مى‏گذشتیم... ایشان ناگهان زد روى گُرده‏ام و پرسید: این كیه؟! رو كردم به سمتى كه اشاره مى‏كرد، دیدم یك نفر سبیل كلفت قلچماقى است، مُلبس به لباس كردى كه فانسقه هم بسته. گفتم: برادر احمد، نمى‏دانم. گفت: بزنید كنار ببینم این چه كاره است. زدم روى ترمز. احمد پیاده شد و رفت سروقت طرف. حالا جالب اینجا بود كه احمد با آن قد رشیدش، در برابر آن باباى سبیل كلفت، مثل نوجوان ریزنقشى به نظر مى‏آمد كه در مقابل یك كشتى‏گیر سنگین وزن ژاپنى ایستاده باشد. بلافاصله احمد با همان لحن محكم و قرص خودش از او پرسید: ببینم، تو كى هستى؟... چه كاره‏اى؟!
آن بابا هم نگاهى به سر تا پاى احمد انداخت و همان‏طور كه با گوشه سبیل خودش ور مى‏رفت، بى‏خیال گفت: ما كومله هستیم! آقا، احمد چنان سیلى گذاشت زیر گوش طرف، كه دیدیم دراز به دراز نقش زمین شد! بعد، همان‏طور كه مثل شیر بالاى سر آن بخت برگشته ایستاده بود، گفت: بچه‏ها، بیایید این را عقب ماشین بیندازید، ببینم. نسناس مى‏گه من كومله‏ام! ما توى این شهر فقط یك طایفه داریم؛ جمهورى اسلامى، والسلام!».
با آغاز پاكسازى معابر و محلاّت شهر، عناصر شكست خورده ضدانقلابى بى‏كار ننشستند. آنان كه از قاطعیت و سرسختى این حریف قَدَر به ستوه آمده بودند، بر آن شدند تا با یك رشته عملیات تروریستى و ضربات پى‏درپى، از طریق یورش‏هاى غافلگیرانه درون شهرى، زمین ثبات یافته شهر مریوان را به خیال خام خویش در زیر پاى احمد و یارانش به لرزه در آورند. احمد طى مصاحبه‏اى مفصل، اشاره‏اى مختصر به این شیطنت ضدانقلاب كرده است:
«... به هر ترتیب ممكن مى‏خواستیم اوضاع مریوان تثبیت بشود. مشكلات ما یكى - دو تا نبود... اما درست در همین زمان، ضدانقلابیون به شهر حمله مى‏كردند و ما در داخل مریوان، با آنها درگیر مى‏شدیم.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: